Myśli o... zakłamaniu

NIEDZIELA 13 STYCZNIA A.D. 2008

Nieprzypadkowo odnieść się chcę do zakłamania.
Czym ono jest?
Jaką spełnia rolę w naszym życiu i czy stało się jego naturalną częścią?
Czy, jako zakłamani ludzie czujemy się ze sobą dobrze?

Zapytani o to, przyznają się do kłamstewek ludzie różnych profesji - czy to zaskakuje?
Jaką powinniśmy dać odpowiedź...?

Co najważniejsze, czy okłamujemy też smaych - siebie?
Niestety tak...
Dziś chcę odnieść się do internetu.
Wiele godzin przedzierania się przez różnej maści blogi i strony internetowe, daje świetny materiał do przemyśleń, badań socjo... czy psychologicznych.

Wszyscy pojawiamy się w "necie", by w pewien sposób zaistnieć, jednak nie wszyscy hołdujemy życiu w masce. Niektórzy z nas pozostają sobą, inni gonią za nową osobowością.
Toczą życie nierzeczywiste, brną w kipiel kłamstw pozostawianych za sobą, jak zwierzęcy trop.
Jednak, od czasu do czasu nie udaje im się ukryć i wyziera - z ich podstępnie przygotowanej do występów publicznych osobowości - ta druga, skrzętnie skrywana i taka... niedopieszczona, często też intelektualnie, niestety.
Najczęściej pod wpływem emocji, tracą zimną krew i gubią "wężą" skórę, cóż wtedy?
Wtedy wypływa na jaw - złowrogo nastawiona prawda.


Wyodrębnijmy najczęsciej spotykane w internecie grupy:

- ludzie, po prostu szukający kontaktu z drugim człowiekiem przez zinteresowanie i ciekawość,

- kolejni, to "drapieżcy", przy byle okazji pragną zagarnąć dla siebie teren, szukają poklasku, a jeśli go znajdą, eliminują nieprzychylnych sobie przez poniżenie, przez pominięcie, obruszają się bardzo szybko na wszelkie przeciwstawienie się ich poglądom - co jasno daje się zaobserwować w motoryce wypowiedzi

- i kolejna grupa... skupiajaca samotnych, opuszczonych, "na życiowym zakręcie" lub wręcz niedostosowanych.

Ludzie wymienieni w ostatniej grupie, pochłonięci możliwością "przebywania w towarzystwie", uczynią wiele, by błyszczeć, by zwrócić na siebie uwagę. Zatracają samoocenę i brną w zawiłości "swych" wypowiedzi.
Celowo wzięłam słowo "swych" w cudzysłów, by zamanifestować... nieprawadę.

Zabierają głos w każdej sprawie, dzielą się wiedzą na każdy temat, używają wypowiedzi innych, traktując je... za własne - czy, są to ludzie szczerzy?
- Wobec rozmówców i wobec siebie?
Ja mówię - nie - i czuję się oszukiwana...
Po co nam ktoś, kto nie mówi własnym głosem? Nieszczere to i wręcz naiwne.

Zgodzić się zatem na takie kłamstwa, przemilczeć, czy odebrać je wręcz jako urazę?

Moim zdaniem należy delkatnie dać do zrozumienia, że nie dajemy się wpuszczać w maliny i nie odpowiada nam taki rodzaj konwersacji.
Ale wtedy...
Konsekwencje.
Czy chcemy być postrzegani za tych, co to występują przed szereg?
To trudne zadanie.
Jeśli zaś, potrafimy takie zachowanie, tylko pominąć, przemilczeć sami stajemy się zakłamani...
Jednak mamy spokój.

Zakłamanie...
Czy ta brzydka cecha zaczęła dominować w społeczeństwach?

Owszem, staliśmy się bardziej bezkarni mogąc wygłaszać swe poglądy anonimowo, możemy być innymi ludźmi, którzy mają większy kontakt z ekranem monitora i klawiaturą, niż z drugim człowiekiem.
Wiemy, że ktoś jest po drugiej stronie, jednak nie musimy patrzeć mu w oczy - taka konfrontacja byłaby trudniejsza.
Rodzi się pokusa, by... pokłamać.
Omamieni możliwością odegrania jekiejś roli, zaczynamy okłamywać samych siebie...
Trzeba uważać tylko na powrót do rzeczywistości.
Zderzenie ze światem w realu, ze swym własnym obliczem może być drastyczne.

Często rodzi się problem.
Nie tylko boimy się odrzucenia przez innych, odrzucamy samych - siebie, gdyż nie tolerujemy własnej osobowości tej... prawdziwej.

Życie bez kłamstw jest niemożliwe, może byłoby nawet bezbarwne i nudne, monotonne.
Jednak, stosowane nagminnie, bez umiaru, rozmysłu, stające się naszym okryciem wierzchnim, skutecznie może nam zatruć życie, gdy owa szata spadnie - a pod nią bolesna prawda, że:
"Król jest nagi!"...