róże u mych stóp

zakwitły...
oznajmiając zdecydowanie
że wiosna tuż za progiem
mój panie
;)

-------------------------------------------------------

14 DZIEŃ LUTEGO POMINIĘTY - O NIE!!!

Po Walentynkach, które w odróżnieniu od Dnia Kobiet bardzo polubiłam - i niech tam psioczą moje feministyczne kumpelki, że to śmieszne i beznadziejnie przelukrowane święto, że na różowo i serduszkowo świat do obrzydzenia owego dnia wygląda i, że ja tak niefeministycznie się zachowuję - hahaha! [mówią to z ;) oka!] znają mnie...

A ja na to, że kocham i czuję się kochana i moje życie w Jego ramionach ma taki wymiar, że...

w każde święto dotyczące miłości chcę to uczucie celebrować... a codziennie choć jednym słowem, gestem, spojrzeniem dać znać o nim i odebrać jednaki sygnał.

Czym mam się karmić?

Histerią, zgorzknieniem, fanatyzmem jakimś?

Nie!

Cieszę się, bo mam to, czego pragnę.

Mam miłość, ale i wolność - i te dwie cenię sobie ponad wszystko!

[kiedyś o tym napiszę]

Można zapytać jeszcze o wiarę, bo gdzieś winno być tu dla niej miejsce - no, tak. Jednak to już odrębny temat...

Ciao!

P.S.

W tomiku wierszy od Niego była dedykacja:

"Serca swego słuchać muszę, więc oddaję Ci swą duszę"

hmm... ktoś tu duszę zaprzedał, zapachniało cyrografem

co się dziwić - częściej bywam diablicą.