Ptaki odleciały, a mnie październikowy poranek boli... Myślę...

Zostałam w domu.

Ale nie dlatego, że mogę sobie tu dzisiaj popracować. To nie ten komfort. Wtedy lubię.

Choruję trochę. Dokuczliwy ból

- tłumi mnie.

Zawsze kiedy niedomagam, jestem bardziej zła, niż poddana i rozżalona.

Zawsze roszczę pretensje do siebie, że mam tak mało siły.

Zawsze wtedy, przychodzą mi na myśl... niepełnosprawni.

Nadludzie jacyś.

Obdarowani przez los niezwykłą siłą woli, nieopisanym optymizmem

i pragmatyczni do bólu.

Wszystko mają zapięte na przysłowiowy, ostatni guzik.

Jak niebywała jest ich wola do osiągania wytyczonego celu, potrafią zarażać dobrą energią ludzi zdrowych i prą do przodu potęgą działania.

Podziwiam ich!

Skąd w nich taki duch?

Naznaczeni - jednocześnie wybrani?

Nie.

Piszę o tych, którzy mają wsparcie rodziny, przyjaciół, którym przyznano fundusze na niezbędną, należną pomoc.

Tym jest nieco łatwiej żyć, zaistnieć. Nie rozmawia się o nich, tylko z nimi. Czują się ludźmi.

Ale...

Ale są też tacy - osamotnieni, w niemocy, cisi...

Egzystują, skazani na łaskę i dobre chęci innych.

Częstokroć czują się odczłowieczeni.

Nie mają bliskich, przyjaciół - są nieładni, niewygodni, wymagający...

Jednak nie wymagają od życia, tylko od siebie.

Wymagają też opieki, jednak to nie ich widzimisię - to, z decyzji sił niezależnych od człowieka.

Pragną dobrego słowa, chwili ciepła, serdecznego gestu.

Są uczciwi.

Wiem o tym wszystkim, jednak rozmijam się z tym w codziennym pędzie.

Dopiero, kiedy kiepski stan zdrowia mnie przystopuje - mam czas, by znów pomyśleć o tym, jak bardzo jestem wdzięczna losowi, że mnie nie doświadczył, tak drastycznie.

Paradoksalnie, myśląc o niemocy innych, pomagam sobie - to takie "diaboliczne" antidotum.

Kiedy, spotkam się kolejny raz z tymi, o których tu nakreśliłam

- powiem im o tym!

Nie zrobiłam tego do dziś, właściwie nie wiem dlaczego.

Przecież muszą wiedzieć jak są ważni, jak bardzo pomagają tym, że są...

We mnie ten dziwny stan.

A za oknem babie lato, wiatr rwie na strzępy nici pajęcze, rozdmuchuje kopczyki liści, skrada się do opustoszałych, ptasich gniazd i zdaje się nie przejmować mijającym, obok czasem.