Myśli... nad przyszłym pokoleniem

Wzięłam udział w ciekawej konferencji. Było to spotkanie na temat przemocy młodocianych w placówkach publicznych.
Zgroza.
W zasadzie dwie godziny przedstawiania występujących najczęściej przypadków - nazwane jedynie - namiastką problemu. Problemu bardzo złożonego.
Jak sprostać, by proceder nie rozszerzał się w tak zastraszającym tempie, jak zapobiegać nagannemu zachowaniu nieletnich, jak wreszcie dotrzeć do rodziców i opiekunów, by zechcieli przyjąć do wiadomości i wziąć łaskawie pod rozwagę istotę problemu.
Staraliśmy się wymieniać poglądami, oceniać sytuację i podjąć wstępne decyzje o przeciwdziałaniu przemocy posród młodych ludzi.
Jednak blokowała nas stale niechęć współpracy ze strony dorosłych.
To jest zasadniczy problem. Pomijam temat placówek wychowawczych, domów dziecka - to kwestia odrębna.
Ale szkoły.
Do nich przychodzą ludzie z wielorakich środowisk - to mieszanka wybuchowa temperamentów, charakterów, już często mocno rysujących się osobowości. Dobre wzorce nie dominują jednak. Siłą sprawczą, prowokującą niepoprawność [lekko powiedziane] zachowań, stają się "młodzi gniewni", ale za nic nie chcą przyjmować do świadomości, do której dotrzeć to sukces nie lada -kanonów poprawnego zachowania...
Być może sprawa wyglądałby inaczej, gdyby postępowanie dorosłych [tu - rodziców, opiekunów] skierowane bylo ku chęci przemiany, pracy nad tym - swego dziecka. Jest zdecydowanie inaczej.
Barierą okazuje się współdziałanie z dorosłymi. Część z nich nie dopuszcza myśli o jakiejkolwiek ingerencji w życie ich trudnych dzieci np. przez psychologów społecznych, nie chcą słyszeć o żadnej pomocy (?) Niewielki odsetek tych ludzi godzi się na podjęcie działań mających na celu uspołecznienie i eliminowanie złych nawyków u swych podopiecznych.
Zachodzi tu pewna zależność, której sprostać niełatwo, należaloby zopiekować się, otoczyć pomocą zarówno dzieci jak i rodziców. Tylko co, jeśli tej pomocy przyjąć nie chcą?
Sąd.
Kurator.
Być może wtedy - nasilajacy się bunt... Wychowanie pod presją, nakazami, lękiem.
Nie jest to wymarzony kierunek. To ostateczność.
A może "nakaz" - no, "propozycja" brzmi łagodniej, przyjaźniej [lecz w tym przypadku wymuszona] - przystosowania do roli wychowawczej dla rodziców? Może edukacja dorosłych byłaby tu najbardziej na miejscu? Wszyscy wiemy, że to trudna, odpowiedzialna rola - bo to nie tylko powołanie do życia, ale umiejętne przeprowadzanie przez trudny wiek dojrzewania, wprowadzanie w etap podejmowania decyzji, brania odpowiedzialności za siebie - czasem innych i ponoszenie konsekwencji za popełnione błędy. [Wiem, nikt nie odkrył tu Amerki!]
"Szkoła" - szkolenie - dla dorosłych; chwiejnych emocjonalnie, zagubionych, czy wreszcie nieodpowiedzialnych opiekunów... To dobre rozwiązanie. Są chętni do podjęcia tych zmagań.
Szkopuł - finanse.
A pomoc - potrzebna od zaraz!