Myślę, że to wszytko przez STAROŚĆ...

Opadły emocje.
Czas uleczył potargane nerwy.
Przemyślałam to, co mnie ostatnio spotkało. Może to był odruch obronny...
Może to nie była jedynie chęć wiecznego podkreślania swego "ja", a po prostu starość, niemoc, lęk...
Może każdy wybuch złości był w owym przypadku walką z samym sobą?
Staram się poukładać te strzępy wydarzeń w logiczną całość, jednak emocje przeciwstawiają się jakiejkolwiek logice.
Wiem jednak, że będąc nawet na skraju tej drogi, nie zawrócę, bo kiedy powiedziałam A- muszę powiedzieć B.
Ale jak nie zwariować?
O jednym jestem przekonana - ba, żeby nie powiedzieć pewna - bo tylko głupcy sa pewni! Najbardziej boję się zniedołężniałej starości, niemocy, bezradności.
Obawiam się tego starczego zgorzknienia...
Ogromnie!!!
Młode dziewczyny nie wiedzieć kiedy - bo zaledwie w jakieś kilkadziesiąt lat, przeistaczają się w ledwo poruszające się - albo całkiem nieruchome kobiety, a rysy ich twarzy zmieniają się na ostre, oczy przenikliwe acz bez konkretnego wyrazu i ta złośliwość...
Młodzi chłopcy nie kopią już piłki, ale chętnie jeszcze "sprzedają" kopniaka czy kuksańca innym współtowarzyszom, opiekunom. W swych "silnie" dojrzałych latach, nie biegną już na podwórko, ale wciąż są przebiegli.
Obie płcie, mimo zaawansowanego wieku, świetnie sobie radzą w "strzelaniu precyzyjnym" i to ostrą amunicją - jaką jest dokuczliwe słowo, czynią to po mistrzowsku.
Można ich zakrzyczeć, można ofiarować obojętność - ale...
To oni - czy starość?
Można wybaczyć, przemilczeć i po raz kolejny pogłaskać ich dłoń.
Tylko kto w tej walce jest silniejszy - komu na dłużej starczy sił?
Czy starość musi nadejść?
Wiem, to idiotyczne pytanie...