jesień płonie

za oknem
drzewa w złotych płomieniach
taniec
szalonego wiatru targającego liście
rytm
wyznaczają krople deszczu
jesień
w niej skarga i żal
cierpienie rozpacz zaduma
jesień
króluje zaklęta
w kolor i lirykę
w zwątpienie i łzy
cała w smutku
umiera bezsilna
jesień
jak tancerka flamenco